Οι άταχτοι...ή το φως στο σκοτάδι

Γράφει ο Γιώργος Μαριδάκης

21/12/2012. Στην Ελλάδα του σήμερα. Βράδυ Παρασκευής. Πλησιάζουν Χριστούγεννα. Χριστούγεννα Δύσκολα. Δύσκολα για τους πολλούς αυτή τη φορά και όχι για τους λίγους. Μα υπάρχει ελπίδα. Φαίνεται πως σήμερα αποφύγαμε ακόμη μια καταστροφή!

Καταστροφή είπα; Έχετε αναρωτηθεί τι είναι πια αυτή η περιβόητη καταστροφή; Φοβάμαι ότι έχασε κι αυτή η λέξη το νόημά της, όπως τόσες άλλες λέξεις και έννοιες στη χώρα της κρίσης. Της κρίσης; Κρίνω, αλλά κρίνομαι; Όλοι κρίνουμε. Αλλά μήπως μας λείπει η αυτοκριτική;

Πάντως μια ακόμη ξένη προφητεία δεν επιβεβαιώθηκε. Οι Μάγια έκαναν λάθος!!! Οι αναλυτές έκαναν λάθος. Ο κόσμος που φοβήθηκε έκανε λάθος. Κι εμείς κάναμε λάθος· που τους πιστέψαμε. Ευτυχώς. 

Συμβαίνει κι αυτό βλέπετε... Όπως συνέβη με όλες (αναρίθμητες είναι) τις καταστροφές μας που μας προέβλεψαν τα τελευταία χρόνια οι γκουρού της παγκόσμιας οικονομίας. Αυτοί που τσάκισαν τη ζωή μας και στοχεύουν τώρα να τσακίσουν την ψυχή μας.

 Μα εμείς τα καταφέραμε πάλι! Το κάναμε το θαύμα μας. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν την σκιάζει -άλλωστε- φοβέρα καμιά. Γνωστό, το ρητό, άγνωστο το νόημα. Στην τελική, αναγνωρίζουμε το λάθος, βγάζουμε τον αέρα απ' το στόμα μας με ένα μακρόσυρτο οοοουυυφφφ, σαν παιδικά μπαλόνια που ξεφουσκώνουν άγαρμπα· ανασκουμπωνόμαστε και προχωράμε. Η ανωτερότητα της φυλής είναι δεδομένη. Γι’ αυτό και τώρα που και ξανακάνουμε ταμείο, είμαστε και πάλι στο συν.

Ταμείο είπα; Να, αυτή είναι η καλύτερη απόδειξη της ανωτερότητάς μας. Μέσα σε δυο-δυόμισι χρόνια γίναμε όλοι λογιστές. Αριθμομνήμονες. υπουργοί οικονομικών. Ποιος λαός του κόσμου μπορεί να το πετύχει αυτό τόσο γρήγορα και τόσο καθολικά; Πέστε μου έναν. Μην ψάχνετε άδικα. Κανείς και πουθενά. Μόνο εμείς. Οι Έλληνες. Μετράμε τα δισεκατομμύρια στα δάχτυλα, κάνουμε πράξεις για τα σπρεντ με το μυαλό μας, το κομπιουτεράκι δεν βγαίνει ούτε για 9ψήφια και καταλήξαμε ναρκομανείς περιμένοντας με το τηλεκοντρόλ στο χέρι, με αγωνία και ρίγος την κάθε δόση. Δόση; Σωστά το έγραψα; Μήπως Δώσε-ι είναι πιο καλά;  Μμμμ, όπως το πάρει ο καθένας. No rush. No hard feelings. Κάθε νους το αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Σωστό και δίκαιο.

Ανακουφισμένος κι εγώ, που δεν καταστράφηκε ο κόσμος ντε, με άτακτες σκέψεις στο μυαλό, είμαι καθισμένος αναπαυτικά (επιτέλους!!!) σ' έναν όμορφο καναπέ, στη ρεσεψιόν  του ξενοδοχείου Astoria στο Ηράκλειο. Παρέα μου μια ομάδα μαθητών μας και μερικοί γονείς, συζητώντας στην αναμονή για την εξέταση των προφορικών του lower. 

Η συζήτηση ευχάριστη και φυσικά είχε ως επίκεντρο το άγχος όσων επρόκειτο να δώσουν, την απαραίτητη πλάκα –φωναχτά και χαρωπά- για να εκτονωθεί η κατάσταση, τις γνωστές νουθεσίες· δάσκαλοι είμαστε βεβαίως-βεβαίως. 'Ένα χρέος προς τους μαθητές μας το έχουμε. Χρέος είπα; Πιπέρι.

Στην αίθουσα ακούγονταν χαμηλά χριστουγεννιάτικες μουσικές, ενώ στο βάθος ακουγόταν διακριτικά η πλακίτσα μιας ομάδας νέων, αγοριών και κοριτσιών, στους οποίους με δυσκολία δώσαμε σημασία. Το άγχος, βλέπετε...

Η ατμόσφαιρα πάντως ήταν ευχάριστη. Σχεδόν παραμυθένια. Δύο σκυλάκια ράτσας κυνηγούσαν μια μπάλα γύρω απ’ το χριστουγεννιάτικο δέντρο, ο καναπές αναπαυτικότατος, η χριστουγεννιάτικη σύνθεση στη ρεσεψιόν θύμιζε άλλες εποχές, μα κάτι δεν ταίριαζε στο μάτι. Δεν το άφηνε ν' αναπαυτεί κι αυτό. Τι ωραία που θα ήταν αν υπήρχαν αναπαυτικοί καναπέδες για το μάτι. Θα αγόραζα σίγουρα τον πρώτο όσο-όσο. Χωρίς κούρεμα. Ό,τι αξίζει το πληρώνεις. Διότι ξέρετε. Σίγουρα θα έχει τύχει και σ’ εσάς. Ένα αναπαυμένο κορμί κάτι το τρώει, κάτι το δυσκολεύει, κάτι το βασανίζει, κάτι το βάζει σε σκέψεις περιττές, κάτι δεν το αφήνει ήσυχο, βρε αδερφέ.

Και μέχρι να καταλάβεις ότι αυτό το κάτι, είναι απλώς ένα μη αναπαυμένο μάτι, πάει πέρασε η ζεστή νωχελική ανάπαυση, στον ζεστό αναπαυτικό καναπέ τη ζεστή χριστουγεννιάτικη νύχτα. Και μη νομίσει κανείς ότι κατηγορώ τον καναπέ. Α, μπα. Αυτός δεν φταίει σε τίποτα. Τη δουλίτσα του την κάνει μια χαρά. Εκείνο το ατίθασο, το άτακτο μάτι φταίει. Άτακτο, είπα; Μπα, άταχτο εννοούσα.

Κι όπως ήταν όλα ευχάριστα, με εξαίρεση το μάτι φυσικά, και όλοι περιμέναμε με αγωνία να βγουν οι πρώτοι "προφορικάδες" να μας πουν τι έγινε και να πάρει πάλι φωτιά η συζήτηση, εντόπισα επιτέλους τι δεν πήγαινε καλά. Όχι θα μου ξέφευγε!

Δεκατέσσερα χρόνια στα θρανία (ναι και το προνήπιο μετράει) και τέσσερα χρόνια στο Πανεπιστήμιο και ενάμισι χρόνο στο στρατό, άλλο Πανεπιστήμιο κι αυτό, και εφτά χρόνια δημοσιογραφικής καριέρας και δέκα χρόνια διδασκαλικής εμπειρίας και εννιά χρόνια να σκοτώνω μύγες -τις τελευταίες μέρες λόγω καιρικών συνθηκών έχω πιάσει όλους τους στόχους που μου τέθηκαν. Αμέτρητα τα πτώματα των αντιπαθητικών εντόμων πάνω στο γραφείο μου· ήταν να μην πάρω φόρα. Όλεθρος. Πτώματα παντού. Στόχος επετεύχθη.

Αλλά σούμα δεν έβγαλα. Τον έχασα το λογαριασμό. Πάλι. Ας το παραδεχτώ επιτέλους, αφού υπάρχουν σοβαρές αποχρώσες (;) ενδείξεις. Δεν φαίνεται να έχω την καθαρότητα της φυλής. Της ανώτερης. Δεν ανήκω μάλλον σ’ αυτήν. Υστερώ λίγο στα μαθηματικά. Στις πράξεις και τους λογαριασμούς. Δεν τα πολυκαταλαβαίνω.

Ε, ότι είναι να γίνει ας γίνει. Εδώ που φτάσαμε. Θα το βγάλω τελικά το κουμπιουτεράκι μου. Κάπου το έχω κρύψει. Παράξενοι καιροί. Δύσκολα χρόνια. Ας το ’χω για καβάντζα. Πάμε από την αρχή. 14+4+1,5+7+10+9.

Όταν όλοι οι μαθητές μπήκαν για την προφορική εξέταση, κατάλαβα ότι επιτέλους κάθισε αναπαυτικά και το μάτι μου. Παράξενο· δεν μου πολυσυμβαίνει. Περίεργο· δεν ήταν και τόσο δύσκολο τελικά. Διότι πίσω από τους αναπαυτικούς –ομολογουμένως- καναπέδες μας ήταν μια παρέα νέων παιδιών που μες τη χαρά και την πλάκα, είχαν στήσει τρία μεγάλα τραπέζια και διάλεγαν, καθάριζαν, ταξινομούσαν, περιτύλιγαν εκατοντάδες παιδικά παιχνίδια.

Ήταν τα μέλη της ομάδας «ΑΤΑΧΤΟΙ», που όπως έμαθα μετά ψάχνοντας στο διαδίκτυο, δρουν εδώ και κάμποσο καιρό στο Ηράκλειο. Κι αυτές τις μέρες συμμετέχουν στην προσπάθεια συγκέντρωσης παιχνιδιών του Δήμου Ηρακλείου και άλλων φορέων με τίτλο «Παιχνιδομαζέματα, Δωροσκορπίσματα». Όμορφος τίτλος. Κι επίκαιρος.

Τα παιχνίδια αυτά θα μοιραστούν στα παιδιά που δεν περιμένουν δώρα αυτές τις γιορτές. Στα παιδιά που δεν περιμένουν φέτος τον Άγιο Βασίλη. Το παράκανε κι αυτός. Προϊόν κι ο ίδιος της αγοράς και του καταναλωτικού ευδαιμονισμού μας, δεν έχει φέτος  τη δυνατότητα να ικανοποιήσει τις ανάγκες των παιδιών μας. Εμείς τα μάθαμε να περιμένουν δώρα από έναν ξένο –εισαγόμενος κι αυτός- τώρα πως θα τα μάθουμε να  περιμένουν (με) δώσεις;

Μα για λίγο το μυαλό πέταξε μακριά. Στον χαρούμενο πάγκο των Άταχτων, παρέλασαν αεροπλάνα, δράκοι που υποκλίνονταν χαρωποί στις πριγκηπέσες τους, τρενάκια κάθε λογής, αυτοκινητάκια, κούκλες, αρκουδάκια, πάζλ και ένα σωρό άλλα χρήσιμα για να ζεστάνουν, έστω και προσωρινά, μικρές παγωμένες καρδιές.

Τους ζήλεψα. Ζήλεψα την αγάπη τους γι’ αυτό που κάνανε. Ζήλεψα που δεν είναι fake. Ζήλεψα που δεν μένουν στη θεωρία, αλλά κολυμπάνε στην πράξη. Ζήλεψα που μπορούν απλόχερα να δίνουν αγάπη. Απλώς δίνουν αγάπη. Γιατί βεβαίως είναι πράξη αγάπης να αφιερώνεις το χρόνο σου εθελοντικά για να βοηθήσεις τους συνανθρώπους σου. Ειδικά τα παιδιά.

-Ποιοι είστε εσείς; Ρώτησα έναν άταχτο.

-Μια ομάδα φίλων που θέλουμε να αλλάξουμε τον τόπο μας.

Να αλλάξουνε λέει τον τόπο μας! Παιδιά, ονειροπόλοι, θα μου πεις. Αλλά υπάρχει κάτι πιο ευγενικό κι αληθινό απ’ αυτό;

Για ανταμοιβή έφτιαξα μαζί τους ένα παζλ. Κότες, γάτες, αγελάδες, προβατάκια, πάπιες, γαϊδουράκια, μια όμορφη φάρμα κι ένας όμορφος λαχανόκηπος.

Ε, κι αφού βρήκα όλες τις απαντήσεις, έκανα και μια ερώτηση στον εαυτό μου. Έχω το δικαίωμα νομίζω, αλλά την απάντηση δεν θα σας την πω. Ρωτώ απλώς: Θα τους αφήσουμε άραγε εμείς οι μεγαλύτεροι να πετάξουν με τα ολόλευκα φτερά τους, ή θα τους τα κουρέψουμε κι αυτά -στο πνεύμα των καιρών- για να τα πετάξουμε στη λάσπη;

Σε κάθε περίπτωση. Μπράβο παιδιά. Καλή δύναμη. Κρατήστε την ψυχή σας αγνή.  Κρατήστε την καρδιά μας ζεστή. Είστε η ελπίδα μας. Μη αφήσετε να σας νοθεύσουμε εμείς οι κάλπικοι. Ήδη θα έχετε γύρω σας πολλούς από εμάς.

Να είστε πάντα ΑΤΑΧΤΟΙ και γιατί όχι και ΑΠΑΙΧΤΟΙ.

Υ.Γ. Για την ιστορία. Οι δικοί μου μαθητές τα πήγαν μια χαρά στα προφορικά. Τα είπαν καλά και πιστεύουν ότι έχουν περάσει κιόλας. Μακάρι να κατακτήσουν κι αυτόν και κάθε άλλο στόχο στη ζωή τους. Μπράβο παιδιά.

Καλά Χριστούγεννα

Δείτε τη σελίδα τους στο Facebook εδώ

Διαβάστε για τη δράση των ΑΤΑΧΤΩΝ εδώ